Το κακό και η αμαρτία μπήκαν στον κόσμο με την άνοδο της αυτοσυνείδησης και της ελευθερίας που την συνοδεύει. Ο άνθρωπος είναι πλέον ελεύθερος να επιλέξει και αυτό τον καθιστά αθώο ή αμαρτωλό. Δεν είναι η πράξη που καθιστά αμαρτωλό κάτι, είναι η άσκηση της ελευθερίας. Το ζώο δεν έχει ελευθερία. Ο άνθρωπος ασκώντας την ελευθερία του αμαρτάνει ή δεν αμαρτάνει. Τα ζώα μπορεί να κάνουν τις ίδιες πράξεις που χαρακτηρίζονται αμαρτωλές για έναν άνθρωπο αλλά δεν είναι αμαρτωλές για αυτά. Μετά την πτώση, το σωστό για τα ζώα δεν είναι πλέον σωστό για τον άνθρωπο. Με την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης και της ελευθερίας, το ανθρώπινο ζώο δεν είναι πλέον αθώο στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Επειδή τώρα υπάρχει η πρόσθετη δυνατότητα να αναγνωρίσει στον εαυτό του τον άλλο ο οποίος έχει το ίδιο δικαίωμα για επιβίωση όπως και αυτός.

Η βιολογική ερμηνεία βλέπει το προπατορικό αμάρτημα ως τίποτα περισσότερο από βιολογικά κληρονομικές τάσεις, όπως η επιθετικότητα και ο εγωισμός, που βοηθούν τον άνθρωπο να επιβιώσει. Ο άνθρωπος κληρονομεί από τους προγόνους του τις τάσεις-ροπές που επέτρεψαν στους προγόνους του να επιβιώσουν και οι τάσεις αυτές ήταν ισχυρές. Έτσι η αμαρτία πλέον μπαίνει στην ζωή του ανθρώπου και η συμπεριφορά του αποτελεί την συμβίωση γονιδίων και καλλιέργειας –παιδείας (πολιτισμού). Λόγω και των δύο, των γονιδίων μας και του κοινωνικού περιβάλλοντος, όλοι αρχίζουμε τη ζωή μας σε αυτόν τον λανθασμένο δρόμο, μακριά από τον Θεό μέσα μας έχοντας χάσει τον στόχο. Είναι γεγονός, ότι το γενετικό μας προφίλ μας προδιαθέτει προς μια εγωιστική συμπεριφορά αλλά δεν μας εξαναγκάζει να το κάνουμε. Από την άλλη μεριά, το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε αυξάνουν αυτές τις ροπές. Έτσι κάθε γενιά φυλακίζεται από τις τάσεις και τις εμπειρίες των προκατόχων της. Συνεπώς, γεννιόμαστε με το φορτίο των φόβων και απογοητεύσεων του παρελθόντος.

Είναι πλέον σαφές ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για αμαρτία αφού η ανθρώπινη ιστορία , κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται να είναι θέμα πολιτιστικής και ηθικής βελτίωσης αντί να αντανακλά «μια πεσμένη” κατάσταση. Δεν δημιουργηθήκαμε τέλειοι. Φαίνεται ότι είμαστε τελειοποιούμενα θηρία μάλλον και όχι εκπεσώντες άγγελοι – εξελισσόμενοι από μια χωρίς ηθική κατάσταση αθώα κατάσταση σε μια κατάσταση με την ικανότητα επιλογής μεταξύ του καλού και κακού. Εφόσον δεν ήμασταν ποτέ τέλειοι, δεν μπορούσαμε να πέσουμε στην αμαρτία. Δεδομένου ότι δεν μπορούσαμε να πέσουμε στην αμαρτία, η σωτηρία δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Επομένως δεν μπορούμε να αποκατασταθούμε σε μια κατάσταση στην οποία ποτέ δεν βρισκόμασταν.

Ο άνθρωπος έχοντας διαβεί το όριο της αθωότητας μπαίνει πλέον σε μια πορεία την οποία ο θεός ήθελε να ακολουθήσει, ένα μονοπάτι στο οποίο θα ωρίμαζε πνευματικά με σκοπό να επιτύχουν το «καθ’ ομοίωση». Το θείο έργο αφήνεται τώρα στις ευκαιρίες και τους κινδύνους του μεγάλου εγχειρήματος και η έκβαση του ταλαντεύεται στην πλάστιγγα. Τώρα η ίδια η ζωή περιέρχεται στα χέρια του ανθρώπου. Ο Θεός παρακολουθεί έκτοτε τον άνθρωπο στις πράξεις του με κομμένη την ανάσα και αγωνιά γι’αυτόν. Ελπίζει, χαίρεται ή λυπάται, ευχαριστείται ή απογοητεύεται, σαν ένας πραγματικός πατέρας, παρεμβαίνει σε ελάχιστες στιγμές στα δρώμενα του παγκόσμιου θεάτρου και περιμένει να κάνει αισθητή την παρουσία του την κατάλληλη στιγμή μέσω του Υιού Του.